دکتر رامین آغنده (پروستودونتیست) که دارای سابقه فعالیت صنفی و علمی بسیار موفق می باشد، کاندیدای انتخابات انجمن علمی دندانپزشکی ایران بوده است.
این انتخابات در تاریخ ۲۳و۲۴و۲۵ اسفندماه ۱۳۹۷ برگزار گردید. عملکردی که در این انتخابات صورت گرفت و همین طور نگاه کلی که به جریان حضور انجمن ها، فعالیت اجتماعی و صنفی در دندانپزشکی وجود دارد در یک مقاله توسط دکتر رامین آغنده بعنوان یک فعال صنفی تحول خواه انتشار یافته است که نظر به اهمیت موضوعات آن جهت اطلاع همکاران ارسال می گردد.
این انتخابات در تاریخ ۲۳و۲۴و۲۵ اسفندماه ۱۳۹۷ برگزار گردید. عملکردی که در این انتخابات صورت گرفت و همین طور نگاه کلی که به جریان حضور انجمن ها، فعالیت اجتماعی و صنفی در دندانپزشکی وجود دارد در یک مقاله توسط دکتر رامین آغنده بعنوان یک فعال صنفی تحول خواه انتشار یافته است که نظر به اهمیت موضوعات آن جهت اطلاع همکاران ارسال می گردد.
چرا معضل مدیریت صحیح در دندانپزشکی حل نمیشود ؟ آیا مدیران نمیخواهند مشکلات را اصلاح کنند ؟ خیلی بعید است که مدیری نخواهد باعث پیشرفت در زیر مجموعه خود شود . اما چرا ؟
من مطالب را در چند دسته عرض میکنم
١- نبودن مطالعات تحقیقی با جهت بندی درست . هر مدیری برای تصمیم گیری نیازمند اطلاعات صحیح برای تصمیم گیری است . فرض کنید میخواهیم میزان DMF و روش های کنترل آن را برنامه ریزی کنیم . کدام بازوی تحقیقاتی جامع که بتواند میزان این شاخص را در اقصی نقاط ایران با بررسی عوامل برای ما مشخص کند وجود دارد ؟ گرچه تحقیقات مستقل و البته با ارزش محدود ( چون اغلب به شکل پایان نامه انجام میشوند ) وجود دارد ، اما کافی نیست ، بقیه بر میگردد به حدس و گمان ، پس روش های پیشنهادی مانند دهانشویه فلوراید یا وارنیش فلوراید هم به نتیجه مطلوب نخواهند رسید
٢- عدم آموزش مدیران ، مدیران انتصابی فاقد آموزش لازم برای مدیریت های کلان هستند ، آموزش های کوتاه مدت کفایت نخواهد کرد ، من متخصص پروتز اگر بدون آموزش کافی به منصبی برسم ، فقط شاید بتوانم دندان اعضای جامعه را خوب درست کنم ، نتیجه این گونه منصب گیری میشود توسعه دانشکده هایی که حتی فاقد سخت افزار لازم هستند ، چه برسد به نرم افزار ، و تربیت افرادی که فردا همراه با مدعیان مدرک به دست دیگر ، دندانپزشکی کشور را مدیریت خواهند کرد
٣- تصمیم گیری ها با اهدافی غیر از مصالح اجتماع ، مثلاً برای راضی کردن حاکمیت یا فلان نماینده توسعه دانشکده ها را ایجاب کنیم و سیل دانشجویان کم سواد تر را به بازار تزریق کنیم ، از اساتید انگیزه رشد را بگیریم و …
۴- باند ها ، خویشاوندی ، آشنایی و نوچه پروری . از آفات جدی مدیریت های ما توجه به روابط و باند هاست .به این ترتیب افراد فاقد لیاقت کافی در مدارج عالیه قرار میگیرند و برای امکان مدیریت شروع به حذف افراد توانمند میکنند تا ناتوانی خودشان زیر سوال نرود . مثال نمی‌زنم زیاد سراغ دارید اما این مورد تخریب زیادی به همراه دارد
۵- بقا به هر ترتیبی ، وقتی مدیری در سمتی برگزیده میشود ، سعی میکند به هر ترتیبی منصب خود را حفظ کند . در این حال برای حفظ منصب مجبور به انجام خطا های درخواستی مقامات میشود تا احتمال عزل خود را کاهش دهد . این خطا ها در نهایت موجبات عزل را ایجاد خواهد کرد اما با تخریب فراوان
۶- تعهد یا تخصص ، این که تعهد جایگزین تخصص نخواهد شد را خوب میدانیم ، اما چرا بدون تخصص مناصب را می‌پذیریم و دل می‌بندیم ، عدم تخصص باعث عدم کارایی و تخریب سازمانی میشود و تعهد مسئول هم زیر سوال می‌رود ، هر چند جای مهر بر پیشانی داشته باشد
٧- عدم وجود قوانین بالادستی دقیق و کارآمد ، تغییر گاه و بیگاه مناصب مدیریتی و ایجاد پست های جدید یا حذف آنها ، و نبودن قانون مدنی برای هر پست مدیریت ها را سلیقه ای میکند . از طراحی واحد های درسی تا تعیین تعرفه ها . هیچ قانونی برای تعیین تعرفه ، میزان تغییر و چگونگی هماهنگی آن را با تورم سراغ دارید ؟ در نبود فرمول مشخص ، تعرفه ها بر مبنای زور مندی فشار های وارده تنظیم میشوند ، بقیه مطالب هم از این امر مستثنی نیستند .
٨- خطر ناپذیری . مدیران سعی دارند در حاشیه امن خود حرکت کنند . نیازی نمی‌بینند تا وارد کوچکترین ریسکی شوند . حرف های منطقی جایی برای ابراز نخواهند داشت تا حاشیه امن مدیریت به خطر نیفتد بنا بر این هیچ طرح جدیدی خارج از مغز مدیریت توان ظهور نمی‌آید
٩- فقدان حمایت گری ، مدیر از آنجا که خود را منتخب دیگران نمی‌بیند ، برای بقا نیازی به حمایت از آنها نمی‌بیند . الحق والانصاف زیر دستان که در خفی خوب از شرمندگی مدیریت در می آیند و تا آنجا که بشود کارشکنی و تخریب شخصیتی انجام میدهند . انتظار پیشرفت در چنین اجتماعی واقعی به نظر نمیرسد
١٠- سیاسی کاری ، در ایران همه چیز به سیاست ربط دارد ، قیمت دندان پرکردن بیشتر از این که یک امر صنفی باشد سیاسی است . این که چه ماده ای در پرکردن مصرف شود وابسته به روابط سیاسی با کشور هاست . آین که چه کسی مدیر باشد کاملا سیاسی است ، مدیر باید روابط خوبی با مراکز قدرت داشته باشد و شاید این از توان مدیریت او مهمتر باشد . جالب این که در رای گیری ها مردم نیز به لیست سیاسی رأی میدهند و نه به سوابق یا توانایی ها .
١١- پازل قدرت ، شاید شبیه موارد دیگر باشد اما قدرت در ایران مثل پازل است ، اگر قرار باشد یک قطعه عوض شود کل سیستم به هم خواهد خورد ، مگر بعد از انتخاب آن قطعه تغییر شکل دهد و خود را با آن پازل هماهنگ کند . این یعنی تغییر اهداف ، تغییر خواسته ها و تغییر روش ها . در غیر این صورت کل پازل به هم خواهد ریخت
١٢- عدم شفافیت ، البته من بیش از بسیاری از این مسأله ضربه خورده ام ، روش های مرسوم و قوانین موجود هم جا را برای تفسیر به رای ، پارتی بازی و خودی گزینی باز میکند . این خودی گزینی با وارد کردن افرادی که قبول کرده اند با تضییع حق دیگران وارد شوند ، با گذشت زمان وضع را بدتر کرده و موجبات سو استفاده های شخصی را فراهم میکند
١٣- چند منصبی بودن ، قحط الرجال موجود در جامعه باعث شده هر فرد چندین مسئولیت را همزمان عهده دار شود . جالب این که با انتخاب فرد بعدی بعد از مدتی او هم چند منصبی میشود . این قانون همه یا هیچ همچنان ادامه دارد
١۴- عدم اعتماد به جوان تر ها ، صاحب منصبان عمدتا از بین افراد نزدیک باز نشستگی انتخاب میشوند و سیالیت وعدم انطباق پذیری فردی در چنین شرایطی باعث در پیش گیری روش هایی دگم و انطباق ناپذیر میشود . اعتماد به جوان تر ها به ندرت در صورت وجود روابط و وابستگی کافی اتفاق می افتاد .
١۵- سیستم قدرت از بالا به پایین ، در مدیریت های دولتی انتصاب مدیران با شناخت و روابط با مدیران بالا دستی اتفاق میافتد ، پس زیردست ها احساس تعلق خاطر و وابستگی کمتری با مدیر دارند . غیر از نوع کار مهمترین مشکل عدم ارتباط منطقی با زیر دستان است در حدی که گاهی حتی از مطرح کردن ایده های مفید با رییس هم اجتناب میشود
١۶- عدم نیاز به پاسخ گویی ، مدیران چون از بالا منتصب شده اند خود را نیازمند پاسخ گویی به غیر نمی‌بینند . این مطلب با سستی رکن قضاوت در برخورد با ناکارآمدی ها تشدید شده و موجبات سو استفاده های آتی را فراهم میسازد
اعتقاد دارم که مشکلات بسیار فراتر از اینهاست و شما میتوانید موارد را تصحیح و تکمیل بفرمایید.