طرح درمان موفق در پروتزهای متکی بر ایمپلنت با توجه مناسب به ریسک فاکتورها

در تنظیم طرح درمان اطلاع از کلیه عوامل مداخله گر یا ریسک فاکتورها ضروری است؛ زیرا کوچکترین بیدقتی در انتخاب بیمار، تشخیص و طرح درمان منجر به شکست ایمپلنت میگردد. بسیاری از محققین ضمن بررسی علل ایمپلنتهای خارج شده به این نتیجه رسیده اند که رمز موفقیت اینگونه درمانها، انتخاب مناسب بیمار و ارزیابی وی از نظر موضعی و عمومی و نیز رعایت ملاحظات پروتزی میباشد. مطالعات انجام شده، بیانگر بالابودن درصد موفقیت در اوردنچر فک پایین در مقایسه با انواع پروتزهای ثابت Fully Bone Anchored بود؛ در حالی که همین طرح درمان در فک بالا نامطلوب بوده است.
تحقیقات نشان داده است که عوامل سن، جنس، استفاده از داروهای هیپوگلیسمی، درمانهای هورمونی و یا استروئیدی تأثیر چندانی در نتیجه Osseointegration ایمپلنتهای دندانی ندارند. با وجود کاهش کیفیت و کمیت استخوان در افراد مسن نه به لحاظ تئوری و نه در بعد عملی و کلینیکی رابطهای بین شکست ایمپلنت و استئوپوروز دیده نشده است. از طرفی کیفیت استخوان بیمار نقش بسزایی در موفقیت ایمپلنت دارد؛ بهگونهای که درصد موفقیت استخوانهای نوع I، II و III که استحکام بالایی دارند، در مقایسه با نوع V که دارای کورتکس نازک و تراکم ترابکولی پایینتری هستند، بالاتر است. بررسیهای انجام شده نشان داده است که حرارت ناشی از ترامای جراحی و عدم رعایت اصول بهداشتی از جمله دلایل عمده در شکست اینگونه ایمپلنتها بوده است. در مطالعهای دیگر مهمترین عامل شکستهای دیررس ایمپلنتهای دندانی، وارد شدن نیروهای پروتزی بیان شده و علت آن قرار گرفتن نامطلوب فیکسچر و Malposition ایمپلنت به هنگام جراحی است؛ زیرا نیروهای اکلوزالی در جهت محور اصلی به ایمپلنت منتقل نمیشوند و نیروهای برشی (Shear) به آن وارد میشود. محقق برای رهایی از این مشکل استفاده از سیتیاسکن و توموگرافی را به هنگام جراحی و طرح درمان پیشنهاد کرده است.

دکتر علیرضا هادی ،استادیاربخش پروتزهای دندانی دانشکده دندان پزشکی دانشگاه شهید بهشتی
دکتر آرش شیشه ئیان ،دستیار تخصصی پروتزهای دندانی دانشکده دندان پزشکی دانشگاه شهید بهشتی

محل نشر یا ارائه:  کنگره ۶ انجمن دندان پزشکان عمومی ایران